“Ik voel me een Kanaleneilander”

Kanaleneilanders verkennen Utrecht op de fiets…

Sinds ik in 2012 in Kanaleneiland ben komen wonen, is de wijk echt mijn thuis geworden. Ik zeg ook weleens gekscherend: “Ik voel me meer Kanaleneilander, dan Utrechter…” Je moet me dan ook echt niet de weg in de rest van de stad vragen. Voor veel vrouwen uit Kanaleneiland geldt hetzelfde. Kanaleneiland is hun ‘dorp’ waar alles gebeurt. En als je niet kunt fietsen, dan kom je ook niet snel ergens anders…

Het leek me leuk om naast mijn werk ook iets voor de wijk te betekenen. Als student in Amsterdam had ik weleens fietsles gegeven, dus toen ik de vacature zag voor fietsdocent werd ik gelijk enthousiast. Helemaal omdat het op loopafstand van mijn huis is. Bovendien kon ik hierdoor heel wat van mijn buurvrouwen beter leren kennen.

Iedere vrijdagochtend geef ik in de lente en herfst met twee andere vrijwilligers fietsles op een parkeerplaats in de wijk. De meeste vrouwen hebben nog nooit eerder gefietst en ze zijn vaak heel gemotiveerd. Een belangrijke reden om te willen leren fietsen zijn de kinderen. Die vinden het raar dat hun moeder dat nog niet kan. Anderen doen het voor hun gezondheid of om sneller van A naar B te kunnen.

Wat ik erg leuk vind is de grote diversiteit aan culturen. Afgelopen herfst hadden we vrouwen uit o.a. Egypte, Irak, Marokko en Turkije in de groep. Taal is soms een barrière, maar uiteindelijk draait het bij het fietsen vooral om het ‘doen’. Samen ploeteren schept een band. Het mooiste om te zien is de blijdschap op de gezichten als ze het ‘trucje’ eenmaal doorhebben.

Tot slot ontstaan er vanuit de lessen mooie vriendschappen. Regelmatig fiets ik met één van de oud-studenten naar de stad voor een kop koffie of een heerlijk Marokkaans ontbijt. Zo ontdekken we samen steeds weer nieuwe plekjes buiten ons eigen vertrouwde Kanaleneiland.

Wilma Wolswinkel (30)