In het Majellapark

Dat ik ooit niet kon lezen en dat andere mensen dat wel konden weet ik nog goed. Ik ben vijf jaar oud. We – mijn ouders, zus, broer en ik – zijn onderweg op vakantie. Mijn zus kijkt naar buiten en leest vanuit onze rijdende auto voor welke plaats we nu binnenrijden. Dat zoiets mogelijk is fascineert me. Dat je in een fractie van een seconde kunt zien waar je bent. Zelf leer ik op dit moment nog maar net de verschillende letters en de daarbij behorende klanken kennen om die vervolgens langzaam en geconcentreerd hardop achter elkaar te kunnen plakken. Ik begrijp dat er een wereld voor mij zal opengaan als ik van al die letters woorden en van die woorden vervolgens zinnen kan maken. Dat ik dan ook zo snel vanuit een rijdende auto zal kunnen zien waar we op dat moment precies zijn.

Rond diezelfde tijd heb ik ook leren fietsen, maar dat herinner ik mij niet meer. Meer dan twintig jaar later loop ik met een fiets aan mijn hand en met een groep vrouwen, die ook ieder een fiets bij zich hebben, vanaf buurtcentrum Rosa in Lombok richting het park waar we straks met hun tweede fietsles zullen beginnen. Naast mij loopt een vrouw die er vandaag voor de eerste keer bij is. We maken een praatje en leren elkaar een beetje kennen. Dan vraagt ze mij: “Hoe heet het park waar we nu naartoe gaan?” Ik denk even na; hoe heet het ook alweer? Het is geen bijzonder mooi park en twintig minuten fietsen vanaf mijn huis. De naam Majellapark schiet mij te binnen, dus dat vertel ik haar. Maar daarna vraag ik: “Hoe kan het dat je dat niet weet? Jij woont hier toch in de buurt?“

Vervolgens vertelt ze mij dat ze inderdaad in de buurt woont, maar dat ze een gehandicapt kind heeft en daardoor niet zoveel buiten komt.

Opeens besef ik dat het bijzonder is dat wij hier samen pratend met een fiets aan onze hand over straat lopen. Ik ben er getuige van dat iemands wereld een stukje groter aan het worden is, zelfs nog voordat ze heeft leren fietsen. Tegelijkertijd gaat hierdoor voor mij ook een wereld open. Deze vriendelijk lachende vrolijk pratende vrouw en ik hebben contact. We komen aan bij het park en ik lees op de hoek vanaf een bordje dat dit inderdaad het Majellapark is. Dit is nog maar het begin en we weten allebei precies waar we zijn.

Jette van Ravesteyn

14 februari 2017